O królowaniu Jezusa Chrystusa i Jego Boskiego Serca

Bóg jest Królem. Jezus, Odwieczny Syn Boży, jest Królem. Ta prawda przewija się przez całe Pismo Święte. W Apokalipsie Zmartwychwstały Chrystus ukazany jest jako zwycięski Król królów i Pan panów (Ap 19,16). Prorok Daniel ukazuje Jezusa jako Syna Przedwiecznego, któremu Powierzono (…) panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie (Dn 7, 13-14).
Już od momentu przyjścia Chrystusa urzeczywistnia się w świecie Królestwo Boże. Oznacza ono: wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju oraz Królestwo nadziei i zbawienia. Jest to królestwo duchowe. Jezus mówi Piłatowi: Królestwo moje nie jest z tego świata.
Chrystus przychodzi do ludzi, posłany przez Boga Ojca, bez wszelkich zewnętrznych oznak swego majestatu; przynosi Najświętsze swe Rany, a całym bogactwem jest Jego Miłujące Serce, które ponad wszystko ukochało wszelkie stworzenie.
Jezus jest Królem Miłości, z miłości ku ludziom chciał poznać wszystkie ich cierpienia i troski. Chce też, aby wszyscy ubodzy, aby wszyscy, którzy cierpią i pracują, aby wszyscy, którzy pragną odkryć tajemnicę miłości Ojca przyjęli i uznali królowanie Jego Boskiego Serca. Bóg pragnie królować w ludzkich sercach, rodzinach, społecznościach. Trzeba uznać i przyjąć Jego królowanie, poddać się jego władzy, która oznacza moc obdarowywania nowym życiem i Zbawieniem.
Jezus domaga się, byśmy żyli Jego miłością, umiłowali Jego Najświętsze Serce i oddali Mu swoje serca. Wyrazem naszego oddania powinno być zawierzenie Mu siebie i naszych rodzin, dokonanie – jak się domaga – Intronizacji Jego Serca oraz podjęcie posługi miłosiernej a także posłuszeństwo przykazaniom i swoim pasterzom.
Leon XIII w encyklice „Annum Sacrum” przedstawił akt poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, który ma być uznaniem władzy Chrystusa nad całym światem i jednocześnie świadectwem naszej miłości ku Jego Przenajświętszemu Sercu. Encyklika stała się podstawą ustanowienia przez Piusa XI w 1925 roku Święta Chrystusa Króla. Papież wydał jednocześnie encyklikę „Quas primas” polecając w niej, aby każdego roku w Święto Chrystusa Króla Wszechświata ponawiano ofi arowanie się Jego Najświętszemu Sercu.
Pius XI w encyklice „Miserentissimus Redemptor” akcentował obowiązek wynagrodzenia Najświętszemu Sercu, czyli zadośćuczynienia rozumianego przede wszystkim jako odstąpienie od grzechu i życie zgodne z Prawem Bożym, a także przez uczestnictwo w cierpieniach Chrystusa i składanie ofiary za braci.
Święta Małgorzata Maria Alacoque
Francuska wizytka i mistyczka, żyła w latach 1647–1690. W klasztorze Sióstr Nawiedzenia w Parayle-Monial Pan Jezus w objawieniach przedstawiał jej swoje Serce – tak często przez ludzi zapominane – bezgranicznie kochające ludzi i oczekujące ich miłości. Siostra Małgorzata obdarzona nadprzyrodzonym poznaniem tajemnic Najświętszego Serca Pana Jezusa, niezmordowana czcicielka, orędowniczka za grzeszników jest wzorem oddania się woli Jezusa Zmartwychwstałego. Wyniesiona została na ołtarze 13 maja 1920 r. W objawieniu dnia 27 grudnia 1673 r. Jezus wypowiedział do niej następujące słowa: Moje Boskie Serce płonie tak wielką miłością ku ludziom, że nie może utrzymać dłużej tych gorejących płomieni, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie je rozlać za Twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi skarbami.
Pan Jezus ukazując jej Swoje Serce jaśniejące chwałą, płonące miłością, otoczone cierniową koroną z krzyżem na szczycie, skarżył się na niewdzięczność, oziębłość i wzgardę ludzi. Za tę obrazę domagał się zadośćuczynienia i wynagrodzenia. W kolejnych objawieniach Jezus udzielał św. Małgorzacie wskazań, jak szerzyć kult Jego Najświętszego Serca.
W 1856 r. papież Pius IX uczynił Nabożeństwo do Najświętszego Serca Jezusowego obowiązującym w Kościele na całym świecie. Szczególną cechą tego Nabożeństwa jest mnogość łask zawartych w Obietnicach Jezusa Chrystusa danych za pośrednictwem św. Małgorzaty:
Tym, którzy czcić będą Moje Serce Najświętsze:
- Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.
- Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
- Będę sam ich pociechą we wszystkich smutkach i utrapieniach życia.
- Będę ich ucieczką najbezpieczniejszą w życiu, a szczególnie przy śmierci.
- Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.
- Grzesznicy znajdą w Mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.
- Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
- Dusze gorliwe szybko dostąpią wielkiej doskonałości.
- Błogosławić będę domy, w których wizerunek Mego Boskiego Serca będzie czczony.
- Kapłanom dam dar kruszenia serc najbardziej zatwardziałych.
- Imiona osób, które rozpowszechniać będą nabożeństwo do Mego Boskiego Serca, będą w nim zapisane i na zawsze w nim pozostaną.
- Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca Mojego, że wszechmocna miłość Moja udzieli tym wszystkim, którzy przyjmą Komunię Świętą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy z rzędu łaskę pokuty, iż nie umrą w niełasce mojej ani bez sakramentów świętych, a Serce Moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie ich życia.

Obietnica dla rodziny osobiście poświęconej Bożemu Sercu:
Boskie Serce wynagrodzi nie tylko im (duszom Jemu poświęconym) osobiście, lecz także ich najbliższym (krewnym), na których Ono spogląda okiem Miłosierdzia, by im przyjść z pomocą we wszystkich ich potrzebach, byle oni zwracali się do Niego z ufnością.
Święta Faustyna Kowalska (1905–1938 ) – Apostołka Miłosierdzia Bożego, Świadek Wiary i Miłości Najświętszego Serca Pana Jezusa

Pragnę, pragnę zbawienia dusz; pomóż Mi, córko Moja, ratować dusze. Złącz swe cierpienia z męką Moją i ofi aruj Ojcu niebieskiemu za grzeszników (Dz. 1032) (…)
Kiedy przychodzę w Komunii świętej do serca ludzkiego, mam ręce pełne łask wszelkich i pragnę je oddać duszy, ale dusze nawet nie zwracają uwagi na Mnie, pozostawiają Mnie samego, a zajmują się czym innym. O, jak Mi smutno, że dusze nie poznały Miłości. Obchodzą się ze Mną jak z czymś martwym (Dz. 1385).
Wielka mistyczka, siostra Faustyna Kowalska, od siódmego roku życia odczuwała wezwanie do służby Bożej. Rodzice nie wyrażali zgody na jej wstąpienie do klasztoru. Przynaglona jednak wizją cierpiącego Chrystusa, w lipcu 1924 roku wyjechała do Warszawy, by szukać miejsca w klasztorze. Przez rok pracowała jako pomoc domowa, aby zgromadzić środki na skromny posag. Pierwszego sierpnia 1925 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie przy ul. Żytniej. W tym Zgromadzeniu przeżyła 13 lat przebywając w wielu domach, najdłużej w Krakowie, Warszawie, Płocku i Wilnie, gdzie pełniła obowiązki kucharki, sprzedawczyni w sklepie, ogrodniczki i furtianki.
Chorowała na gruźlicę płuc. Ponad 8 miesięcy spędziła w szpitalu na Prądniku w Krakowie. Wszystkie cierpienia znosiła jako dobrowolną ofi arę za grzeszników. Doświadczyła też wielu nadzwyczajnych łask: objawień, ekstaz, daru bilokacji, ukrytych stygmatów, czytania w duszach ludzkich. Charakterystycznym rodzajem obdarowania, którego dostąpiła św. Faustyna, była szczególna łaska „daru Serca Jezusa”. Mistyczkę cechowało wyraźne pragnienie komunii z Jezusem, prosiła Jezusa o Jego Serce, chciała być podobna do Tego, którego kochała. Pragnienie Siostry zostało spełnione, rozpoznawała Jego Serce w swoim sercu ( Dz. 242).
Miłość św. Faustyny do Najświętszego Serca Jezusa stała się jej drogą do poznania Miłosierdzia Bożego. Jezus Chrystus wybrał ją do przekazania Kościołowi i światu orędzia Miłosierdzia, które jest przypomnieniem biblijnej prawdy o miłości miłosiernej Boga do każdego człowieka, wezwaniem do zawierzenia Mu swego życia i czynnej miłości wobec bliźnich. Pan Jezus objawił św. Faustynie nowe formy kultu: obraz ze słowami Jezu, ufam Tobie, święto Miłosierdzia, Koronkę do Miłosierdzia Bożego i modlitwę w chwili Jego konania na krzyżu, zwaną Godziną Miłosierdzia. Z każdą z nich, a także z głoszeniem orędzia Miłosierdzia Chrystus wiązał wielkie obietnice, pod warunkiem troski o postawę zaufania Bogu, czyli pełnienia Jego woli oraz świadczenia miłosierdzia bliźnim.
Formacja zakonna i mistyczne doświadczenia utwierdzały św. Faustynę w miłości do Ojczyzny. Czytamy w Dzienniczku: Często się modlę za Polskę, ale widzę wielkie zagniewanie Boże na nią, iż jest niewdzięczna. Całą duszę wytężam, aby ją bronić (Dz. 1039). Przykład życia świętej pokazuje, że poprzez serce kochające Boga, Ojczyznę Niebieską i wieczność, dąży ona do realizacji dobra doczesnego, które wyraża się w ukochaniu Ojczyzny
Siostra Faustyna zmarła 5 października 1938 r. mając 33 lata. 18 kwietnia 1993 roku Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł ją do chwały ołtarzy, a 30 kwietnia 2000 roku zaliczył do grona świętych Kościoła. Jej relikwie znajdują się w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Święty Jan Paweł II napisał, że w wieku wielkich totalitaryzmów Siostra Faustyna stała się rzeczniczką przesłania, iż jedyną siłą zdolną zrównoważyć ich zło jest prawda o miłosierdziu Boga. Jej Dzienniczek nazwał Ewangelią miłosierdzia pisaną w perspektywie XX wieku, która pozwoliła ludziom przetrwać niezwykle bolesne doświadczenia tych czasów.
Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa Króla królów i Pana panów
Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa to świadomy akt, decyzja, aby w każdym przejawie życia osobistego, rodzinnego i społecznego punktem odniesienia był Chrystus, Jego Serce, a w relacjach międzyludzkich – miłość. Intronizacja NSPJ to życie według Dekalogu, Ewangelii i nauki Kościoła. Nikt nie może dokonać intronizacji za kogoś, bo wiąże się to z porzuceniem grzechów a tego zobowiązania nikt nie może za nikogo zrobić. Intronizacja to wyznanie wiary w tajemnicy Bożego Serca.
Intronizacja Serca Jezusowego jest ofi cjalnym i społecznym uznaniem Jego najwyższej władzy nad rodziną, środowiskiem, narodem. Jest to świadomy akt woli, decyzja, przez którą wybieramy Jezusa jako Pana, Zbawiciela i Króla. Decyzja ta musi być podjęta indywidualnie we własnym sercu – w wymiarze osobistym. W wymiarze rodzinnym Intronizacja dokonuje się dzięki woli wszystkich członków rodziny. Intronizacja w wymiarze społecznym, dokonywana jest publicznie w świątyni, wobec władz kościelnych, państwowych i z ich udziałem. Jest wyznaniem, świadectwem wiary, że Jezus jest Królem, że pragnie się żyć według Jego Serca, poświęca się Jego Sercu. Uroczystości tej towarzyszy akt poświęcenia.
Chrystus chce zachować naszą wolność i nie narzuca nam swego panowania. Chce, abyśmy dobrowolnie odpowiedzieli miłością na Jego Miłość. Uznanie Jezusa Królem uzewnętrzniamy przez uroczyste umieszczenie wizerunku Serca Bożego na najważniejszym miejscu (w domu, w szkole, gmachu urzędu państwowego).
Pius XII w encyklice „Huarietis aquas” o Kulcie Najświętszego Serca Pana Jezusa najobszerniej ukazuje miłość Jezusa, jaką ku nam żywił i którą ciągle nam okazuje. Kult Serca Jezusowego jest kultem miłości, jaką Bóg nas obdarza, miłości, którą należy uwielbiać i naśladować oraz miłości, za którą należy ustawicznie dziękować.

Wybierając Chrystusa naszym Królem zobowiązujemy się budować cywilizację miłości. Jeśli chcemy, aby przyszło na świat Królestwo Boże – Królestwo Prawdy, Sprawiedliwości i Miłości, aby państwa i narody uznały Chrystusa Królem, musimy odnowić podstawową komórkę społeczną – rodzinę. Rodzina ma być pierwszym i żywym tronem Króla Miłości, którego ogłaszamy naszym Panem, najlepszym Przyjacielem i Doradcą, uznajemy Go Głową swojej rodziny. Oddając w ten sposób cześć Sercu Jezusa, pragniemy wynagrodzić Zbawicielowi za wzgardę i odrzucanie Jego miłości.
W aktach intronizacji we wspólnotach ważne są trzy elementy: 1. Wyznanie wiary w Jezusa Chrystusa, który jest Królem: „Jezu, jesteś Królem! Jezu, jesteś moim Królem! Daj mi poznać wolę Twoją, Panie! Oto jestem! ; 2. Poświęcenie się Jego Najświętszemu Sercu; 3. Publiczne zobowiązanie się do wszechstronnego wypełniania tego, co wynika z wiary chrześcijańskiej w wymiarze indywidualnym i społecznym.
Podstawowymi aktami religijnymi kultu Serca Bożego są: poświęcenie i zadośćuczynienie oraz intronizacja.
„Bóg jest miłością” (1J 4,8)
Toteż żywimy mocną nadzieję, że Bóg który w swoim miłosierdziu gotów był dla dziesięciu sprawiedliwych oszczędzić Sodomę, oszczędzi tym bardziej cały rodzaj ludzki, jeśli społeczność wiernych, razem z Chrystusem, Pośrednikiem i Głową, zanosić będzie do nieba modły przebłagalne w imieniu wszystkich ludzi”.
Papież Pius XI
Niewysłowiona miłość Pana Jezusa ku nam uczyniła Go więźniem przybytków naszych, bo przebywa w nich we dnie i w nocy i przebywać będzie do końca wieków, spełniając w ten sposób obietnicę. Tu jest On obecny z całym swoim Bóstwem i Człowieczeństwem, z całą swoją potęgą i miłością, jako nasz Bóg, Król, Zbawca, Ojciec, Przyjaciel i Lekarz, by nie tylko czcić Ojca swego i cześć naszą odbierać, ale także by nas uświęcać i nam błogosławić. Dlatego też obowiązkiem naszym jest spieszyć do Pana z miłością, hołdem, dziękczynieniem i prośbą. Idźmy i my jak najczęściej do Pana, nie tylko w dni święte, ale także w powszednie”.
Św. Józef Sebastian Pelczar, Wpatrzeni w Serce Jezusowe, wyd. Edycja Świętego Pawła
… Pięknie jest zatrzymać się z Chrystusem i jak umiłowany uczeń oprzeć głowę na Jego piersi, poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca… Ileż to razy, moi drodzy bracia i siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymałem dzięki Niemu siłę, pociechę i wsparcie”.
Encyklika Ecclesia de Eucharystia, św. Jan Paweł II
Największą radością moją jest codzienna komunia święta i nawiedzenie Najświętszego Sakramentu. A do najpiękniejszych chwil w mym życiu zaliczam te, które spędziłam u stóp Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie Miłości”.
Rozalia Celakówna, Pisma, WAM
I ja zachęcam was do odnowy i rozwoju czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przybliżajcie do tego źródła życia i świętości osoby, rodziny, wspólnoty parafi alne, środowiska, aby mogły z Niego czerpać niezgłębione bogactwo Chrystusa. Tylko ludzie w miłości wkorzenieni i ugruntowani potrafią przeciwstawić się cywilizacji śmierci i tworzyć na gruzach nienawiści, pogardy i przemocy cywilizację, która ma swe źródło w Sercu Zbawiciela”.
Św. Jan Paweł II, Przemówienie do Episkopatu Polski w katedrze warszawskiej, 11.06.1999 r
(…) objawienie tajemnicy Najświętszego Serca Jezusowego jest odsłonięciem miłości, przepełniającej to Serce, i jego żądań, a nabożeństwo do Serca Jezusowego jest niczym innym, tylko odwzajemnieniem się Boskiemu Zbawicielowi miłością za miłość i gorącym pragnieniem zadośćuczynienia za wzgardę i niewdzięczność, jakiej od ludzi doznaje zwłaszcza w Tajemnicy Ołtarza, a tym samym rozszerzania Jego królestwa na ziemi”.
Św. Józef Sebastian Pelczar, Nabożeństwo do Najśw. Serca Jezusowego, Przemyśl 1921, s. 8–9
Pragnieniem Najświętszego Serca Jezusowego jest, aby odbierało publiczną cześć i królowało w każdej rodzinie, w każdym domu; wielkie jest bowiem znaczenie rodziny wobec Boga, Kościoła i społeczeństwa”.
Św. Józef Sebastian Pelczar, List Pasterski z dn. 20 czerwca 1920 r.
Za mało jestem kochany! Moja miłość jest zapomniana, ludzie jej nie znają. Was obsypię moimi łaskami. Uczynię z was arcydzieła mojej Miłości, byście mnie bardzo, bardzo kochali za cały grzeszny świat. Poddajcie się słodkiemu działaniu miłości, bądźcie wierni mojej łasce”.
Rozalia Celakówna, Wyznania z przeżyć wewnętrznych, WAM Kraków 2007 r.
Ratunek dla Polski jest tylko w Moim Boskim Sercu. Prymas Polski odda całą Polskę Mojemu Sercu. Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus panował. Jeżeli chcecie ratować świat, trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusowego we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek. Które państwa i narody jej nie przyjmą i nie poddadzą się pod panowanie słodkiej Miłości Jezusowej, zginą bezpowrotnie z powierzchni ziemi i już nigdy nie powstaną. Pamiętaj… by sprawa tak bardzo ważna nie była przeoczona i nie poszła w zapomnienie… by nie było za późno. Trzeba wszystko uczynić, by Intronizacja była przeprowadzona. Jest to ostatni wysiłek Miłości Jezusowej na te ostatnie czasy. „Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu, jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego miłości. Inaczej moje dziecko nie ostoi się. Tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez Intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem”.
Rozalia Celakówna, Wyznania z przeżyć wewnętrznych, s. 88
Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu dojdą do szczytu potęgi i będzie już jedna Owczarnia i jeden Pasterz. Nie trzeba zaniedbywać sprawy o przyspieszenie chwili Intronizacji w Polsce. Polska ma wielkie zadanie, bo ma się stać wzorem i przykładem życia Bożego dla całego świata”.
Rozalia Celakówna, Wyznania z przeżyć wewnętrznych, s. 88
Wypełnienie Orędzia Serca Jezusowego do narodu polskiego we Wspólnotach dla Intronizacji NSPJ

Pan Jezus w marcu 1939 r. skierował do Rozalii Celakówny słowa: Straszne są grzechy Narodu polskiego, Bóg chce go ukarać. Ratunek dla Polski jest tylko w moim Boskim Sercu. (…) tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem.
Przekazany przez Teresę Włodarczyk maszynopis przesłania Pana Jezusa do Rozalii, poruszył serce Janusza Nosiadka. Słowa Jezusa, szczególnie wypowiedź, że nie jest kochany przez ludzi, zatrwożyły i zmobilizowały go do działań.
Dr Nosiadek, nauczyciel akademicki, wspaniały mąż i ojciec, społecznik, czciciel Serca Jezusa i Maryi, obrońca krzyża, inicjator Róży Różańcowej męskiej, założyciel bractwa trzeźwości w parafi i, radny dzielnicy nie zlekceważył tych słów. Tekst przesłania do Rozalii wydano w 1994 r. w Chicago dzięki staraniom Teresy Włodarczyk.
Janusz Nosiadek dla Dzieła Intronizacji NSPJ podjął się wynagradzania, ofi arowania codziennej Mszy Świętej, Komunii Świętej i Koronki do Miłosierdzia Bożego, organizowania czuwań nocnych w parafi i i czterdziestodniowego postu o chlebie i wodzie. Apostołował wśród znajomych i przyjaciół z wielką gorliwością. Śmierć na skutek zawału serca 12 maja 1995 r. przerwała jego działanie. W ostatnich słowach podzielił się radością, że w katedrze Notre-Dame przywrócono należną Bogu cześć w Najświętszym Sakramencie.
Jako żona chciałam wypełnić jego pragnienie, aby Bóg królował w sercach ludzi i wraz z gronem przyjaciół w miesiąc po śmierci męża utworzyłam 12 czerwca 1995 r. Krakowską Wspólnotę dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. WAM wydało pierwszą książkę o Rozalii, podjęto adoracje Najświętszego Sakramentu w Bazylice Serca Jezusa oraz comiesięczną piątkową całonocną adorację w intencji Intronizacji i beatyfi kacji Rozalii Celakówny.
4 września 1995 r. wystąpiłam do ks. kardynała Franciszka Macharskiego o poparcie dla dzieła, które obejmowało: 1) wydanie książek poświęconych Sł. Bożej Rozalii; 2) przeniesienie jej zwłok do Bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa; 3) Msze Święte i czuwania w intencji Intronizacji; 4) podjęcie modlitwy różańcowej, postów, pielgrzymek, rekolekcji; 5) adoracje wynagradzające Bożemu Sercu; 6) dokonywanie Aktów Intronizacji w wymiarze osobistym, rodzinnym i społecznym; 7) wzniesienie pomnika Najświętszego Serca Pana Jezusa, jako wotum za Intronizacje.
Realizację zadań w wymiarze duchowym przewidywałam w ścisłej współpracy z kapłanami. Przy wsparciu duchowym kardynała Franciszka Macharskiego i fi nansowym Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa z parafi i pw. św. Kamila, podjęliśmy starania o otwarcie procesu beatyfi kacyjnego Sł. Rozalii, które dokonało się już 5 listopada 1996 r.
Do Dzieła Intronizacji włączyło się Radio Maryja w Toruniu, ojcowie redemptoryści oraz inne zakony. Książka Wielkie wezwanie Serca Jezusa do Narodu polskiego dotarła do wszystkich parafi i pw. Serca Jezusa i Chrystusa Króla. Siedmiodniowa całodobowa adoracja Najświętszego Sakramentu w parafi i pw. Matki Boskiej Ostrobramskiej przez Wspólnotę krakowską zaowocowała powstaniem kolejnych Wspólnot.
Śp. ojciec Henryk Klimaj CSsR szerzył Dzieło Osobistego Poświęcenia się Sercu Pana Jezusa. Śp. ojciec Jan Mikrut CSsR, jako opiekun duchowy Wspólnot, wskazywał właściwy kierunek Intronizacji NSPJ. Prof. Władysław Kubik SJ poświęcił się pracy w procesie beatyfi kacyjnym Sł. Bożej Rozalii. Ks. prof. Janusz Królikowski teolog, współpracuje w Dziele Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Przesłanie Serca Jezusa, skierowane do Polaków przez Rozalię Celakównę, trafi a na gorące serca i dokonują się Akty Intronizacji w licznych parafi ach w Polsce i na świecie. Dwudziestoletni okres działania Wspólnot dla Intronizacji NSPJ owocuje ponad 300 Wspólnotami w 37 diecezjach polskich za zgodą ich ordynariuszy, budzeniem świadomości i realizacją praw Bożych w życiu codziennym Polaków, w życiu w Bogu i z Bogiem. Pragniemy, Jezu, wypełnić Twoją Wolę względem nas i Polski, Ojczyzny naszej. Niech Bóg będzie uwielbiony. Króluj nam Chryste!
Ewa Nosiadek – Krajowa Założycielka Wspólnot dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa