ŚW. JÓZEF –W NAUCZANIU PAPIEŻY
Grudzień 2019 r. Rozważania
Przez całe stulecia postać św. Józefa wydawała się pozostawać w ukryciu. Dopiero w roku 1479, wskutek wychwalania jego cnót przez św. Bernardyna ze Sieny, św. Wincentego Fereriusza i Jana Gersona, papież Sykstus IV (1471–1484) wprowadził do Brewiarza Rzymskiego oficjum o św. Józefie, wyznaczając je na dzień 19 marca.Kolejny papież, Innocenty VIII (1484–1492) podniósł jego wspomnienie do rangi święta zdwojonego, a wiek później Grzegorz XIII rozciągnął je na cały świat katolicki i ogłosił świętem nakazanym. Ogłoszona 17 marca 1521 r. bulla Leona X (1513–1521) udzielała odpustów pielgrzymom do Cotignac, w którym to miejscu św. Józef objawił się razem z Najśw. Maryją Panną oraz Dzieciątkiem Jezus 10 sierpnia 1519 roku. Święty objawił się w tym miejscu raz jeszcze, 7 czerwca 1660.
Klemens X (1670–1676) ułożył hymn Te Joseph celebrant i podniósł jego wspomnienie do rangi zdwojonego drugiej klasy.
Klemens XI (1770–1721) przeredagował całe oficjum o św. Józefie. W międzyczasie cech cieślów wniósł prośbę o ogłoszenie św. Józefa ich patronem. Rzym spełnił ich żądanie w roku 1680 i wspomnienie św. Józefa patrona rzemieślników dodane zostało do święta obchodzonego 19 marca. Nabożeństwo do św. Józefa stopniowo torowało sobie drogę do serc wiernych, inspirując modlitwy i pobożne dzieła ku jego czci.
19 grudnia 1726 r. Benedykt XIII (1724–1730) dodał św. Józefa do Litanii do Wszystkich Świętych.Benedykt XIV (1740–1758), inspirowany pismami św. Augustyna, pisał: „Św. Józef należy do świętych Nowego Przymierza. Podobnie jak Jan Chrzciciel jest ostatnim świętym Starego Przymierza, tak Maryja oraz Józef są pierwszymi świętymi Przymierza Nowego”.31 maja 1783 r. Pius VI (1775–1799) ukoronował cudowny obraz, który od lat 70’ XVII wieku przyciągał liczne rzesze pielgrzymów do Kalisza w Polsce. Obraz ten przedstawia Świętą Rodzinę, a postać świętego była znana pod mianem św. Józefa z Kalisza.
Św. Józef należy do tych świętych, których kult poszedł na długie wieki jakby w zapomnienie. Do jego nowego rozbudzenia w skali całego Kościoła przyczynił się dopiero Papież Pius IX, papież I Soboru Watykańskiego Przed rozpoczęciem Soboru Watykańskiego I przełożeni generalni 43 zakonów złożyli petycję do Ojców Soboru, by wystąpili do Papieża z prośbą o uroczyste ogłoszenie św. Józefa Opiekunem Kościoła powszechnego. Papież mówił m.in. o pobudkach, jakie skłoniły go do oddania Kościoła pod szczególną opiekę św. Józefa: „Aby Kościół mógł pod opieką św. Józefa służyć bezpiecznie Bogu”. Ta decyzja papieska nie tylko ożywiła kult św. Józefa w całym Kościele, ale rozpoczęła również serię dalszych wypowiedzi Stolicy św. na ten temat.
Leon XIII wydaje w roku 1889 encyklikę „Quamquam pluries” zawierającą wspaniałą syntezę teologii o św. Józefie, którą poznaliśmy w miesiącu październiku i listopadzie br.
Św. Pius X, który odznaczał się wielkim osobistym kultem do św. Józefa, nie tylko zatwierdza litanię do niego (jako jedną z pięciu oficjalnie zaaprobowanych przez Kościół), ale dołącza również do niej nowe wezwanie: „Opiekunie Kościoła świętego”.
Benedykt XV wydaje w 1920 roku Motu Proprio w związku z pięćdziesięcioleciem ogłoszenia św. Józefa Opiekunem Kościoła, zatwierdza oficjum wotywne ku jego czci, wraz z osobną prefacją i gorąco zaleca biskupom całego świata szerzyć jego kult wśród wiernych. W roku 1921 Benedykt XV dodał św. Józefa do modlitw odmawianych podczas adoracji Najświętszego Sakramentu.
Pius XI stale zachęca do wzmożenia kultu św. Józefa, widząc w nim szczególnego obrońcę przed złem, strażnika czystości wiary i wzór wytrwałości na drodze do Boga. Mówiąc o wstawiennictwie św. Józefa, papież nazywa je „wszechwładnym”. W swej encyklice Divini Redemptoris z 19 marca 1937 roku Pius XI pisał: „(…) całą akcję Kościoła skierowaną przeciwko komunizmowi na całym świecie oddajemy pod opiekę św. Józefa, możnego protektora Kościoła katolickiego”. Szczególną zasługą Piusa XII jest wprowadzenie w 1956 r. do liturgii nowego święta św. Józefa – Robotnika.
Jan XXIII listem apostolskim, wydanym 19 marca 1961, oficjalnie ustanowił św. Józefa opiekunem i patronem Soboru Watykańskiego II. List kończy modlitwą przez siebie ułożoną: „Święty Józefie, który jesteś Opiekunem Kościoła powszechnego, spraw, by ożywiający Cię wewnętrznie duch pokoju, milczenia, rzetelnej pracy i modlitwy – trwający nieustannie na służbie Kościoła świętego – zawsze i nas ożywiał, radował i jednoczył z Twą Najświętszą Oblubienicą, a naszą najmilszą i Niepokalaną Matką w najżarliwszej i tkliwej miłości Jezusa, chwalebnego i nieśmiertelnego Króla wieków i narodów”.
Jan Paweł II, nauczając o św. Józefie, ukazuje zarazem wielkie znaczenie ojcostwa w świecie, który je w tragiczny sposób zdeprecjonował, zmarginalizował – szczególnie w krajach, „gdzie religia i życie chrześcijańskie kwitły, dziś zaś wystawione są na ciężką próbę”. Nie służą temu wzrastająca liczba rozwodów czy sprowadzenie rodzicielstwa do techniki. Dziś ojcowie zdezerterowali, pozostawili wychowanie dziecka żonie, zdystansowali się od zadań, jakie powinni wypełnić. Stali się niejako dodatkiem do nowo powstałego życia. Jan Paweł II widzi rysujące się zagrożenia i zarazem dostrzega szansę na zmianę tego stanu rzeczy. Nazywa św. Józefa „patronem Kościoła naszych czasów”. „Kościół widzi w nim wspaniały wzór nie tylko dla poszczególnych stanów życia, ale dla całej chrześcijańskiej wspólnoty”. Widzi w nim szansę na odrodzenie się i przywrócenie pierwotnego blasku słowu „ojciec”. Jeżeli się to nie dokona, całą cywilizację chrześcijańską czeka tragiczna w skutkach degradacja. Jan Paweł II przestrzegał: „Miarą cywilizacji – miarą uniwersalną, ponadczasową, obejmującą wszystkie kultury – jest jej stosunek do życia. Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano barbarzyńskiej. Choćby nawet miała wielkie osiągnięcia gospodarcze, techniczne, artystyczne oraz naukowe”. Mocne to słowa. Okazuje się bowiem, że kraje szczycące się tym, że są wysoko rozwinięte cywilizacyjnie poprzez to, że legalizują aborcję, eutanazję, in vitro, w rzeczywistości są barbarzyńskie! W osobistym przygotowaniu, i jako cały Naród, do beatyfikacji Jana Pawła II, musimy zadać sobie pytanie: jak wygląda sprawa obrony życia ludzkiego w naszej Ojczyźnie? Smutną prawdę obnażyła choćby debata związana z próbą legalizacji zapłodnienia in vitro w Polsce. Posłowie, którzy określają się katolikami, nie są w stanie przyjąć jednoznacznych rozwiązań, które byłyby zgodne z nauczaniem Kościoła, i odrzucić tę nazywaną „zakamuflowaną aborcją” metodę jako niemoralną. – Bądźcie solidarni z życiem! – wołał Ojciec Święty przed laty w sanktuarium Świętego Józefa w Kaliszu.
Opr. EN. : Z biblioteki kaliskiej Św. Józefa „Św. Józef w nauczaniu papieży” oraz
ks. Paweł Siedlanowski „ Nasz Dziennik”
