Błogosławieństwa drogowskazem apostoła Intronizacji NSPJ sierpień 2018 r.
BŁOGOSŁAWIENI, KTÓRZY WPROWADZAJĄ POKÓJ, ALBOWIEM ONI BĘDĄ NAZWANI SYNAMI BOŻYMI
Dramatyczny apel o pokój, nie zostanie zrealizowany dotąd, dopóki pokój nie zagości w sercu każdego człowieka. Nie zaniesiemy pokoju innym, dopóki sami nie będziemy go posiadać i dopóki sami nie otworzymy się na dar pokoju, jaki daje Chrystus. Aby móc się dzielić i wprowadzać pokój z bliskimi, sąsiadami, w własnym mieście, kraju, na świecie potrzeba żyć i świadczyć życiem według zachęt płynących z Błogosławieństw.
Przyczyną najgorszych występków przeciw pokojowi jest aroganckie odrzucenie Boga. Snując refleksję wokół siódmego błogosławieństwa papież Benedykt XVI napisał: „Konflikt z Bogiem stanowi punkt wyjścia wszystkich nieszczęść człowieka; jego rozwiązanie jest podstawowym warunkiem pokoju w świecie. Tylko człowiek pojednany z Bogiem i ze sobą, może wprowadzać pokój w swym otoczeniu i na całym świecie”. ( Jezus z Nazaretu, cz.1,s.81).w
Zapowiadając przyjście Mesjasza, Króla sprawiedliwego, Izajasz namalował wspaniały obraz świata, w którym zapanuje dobroczynny pokój (Iż. 11, 1-9), gdy „ziemia się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze”. Chrześcijańska koncepcja pokoju, zakorzeniona w Ewangelii, idzie więc znacznie dalej niż jej odpowiedniki świeckie, a także w innych religiach. Skuteczna troska o pokój motywowana pragnieniem pełnego poznania Boga, zakłada obowiązek ewangelizacji, która usuwając podziały, przyczynia się do budowani prawdziwego pokoju. W świecie rozlega się nieustannie wołanie o pokój i przekonanie, że pokój zależy od inicjatyw przywódców stojących na czele państw i wspólnot religijnych. Papież Jan Paweł II powiedział: „w świecie, w którym istnieją sytuacje dramatycznych konfliktów i dyskryminacji, trzeba krzewić braterskie współistnienie oparte na miłości i dzieleniu się dobrami, przezwyciężając wrogość i antagonizmy. Błogosławieni ci, którzy podejmują to szlachetne dzieło!.( Rzym 1.XI. 2000).
Zaprowadzenie pokoju nie jest dziełem wyłącznie ludzkim. W homilii wygłoszonej w Toruniu Jan Paweł II mówił: „Społeczeństwa i narody potrzebują ludzi pokoju, prawdziwych siewców zgody i wzajemnego poszanowania. Ludzi, którzy wypełnią swoje serca pokojem Chrystusowym i poniosą go innym, poniosą go do domów, urzędów i instytucji, miejsc pracy i na cały świat. Historia i współczesność pokazują, że świat nie może dać pokoju. Świat jest często bezradny. Dlatego trzeba mu wskazać Jezusa Chrystusa, który przez swoją śmierć na krzyżu zostawił ludziom swój pokój, zapewniając nam swą obecność na wieki ( por. J 14, 27 – 31)”.(7. VI. 1999 r.)
Ponieważ Chrystus stanowi rzeczywisty fundament powszechnego pokoju, warunkiem nowego świata jest otwarcie na Boga, który jest Ojcem i Synem i Duchem Świętym. Posłannictwo Kościoła polega na głoszeniu Chrystusa i dawaniu Mu wiarygodnego świadectwa, za czym idzie burzenie uprzedzeń i wrogości między ludźmi. „ Czyni to przede wszystkim przez sakrament pokuty i pojednania, niosąc łaskę Bożego miłosierdzia i przebaczenia, dociera do samych korzeni ludzkich niepokojów, leczy zranione grzechem sumienia, tak że człowiek doznaje wewnętrznego ukojenia i staje się nosicielem pokoju. Kościół dzieli się też tym pokojem, którego sam co dzień doświadcza w Eucharystii. Eucharystia jest szczytem naszego pokoju. (Toruń 7.VI. 1999 r.)
Ojciec Święty Franciszek w Adhortacji Apostolskiej p.88 pisze: „Ludzie wprowadzający pokój są źródłem pokoju, budują pokój i przyjaźń społeczną. Tym którzy wszędzie wprowadzają pokój, Jezus składa piękną obietnicę; „Będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9).Prosił on uczniów, aby wchodząc do jakiegoś domu, mówili: „Pokój temu domowi”(Łk 10,5)Słowo Boże zachęca każdego wierzącego, by dążył do pokoju razem z innymi, bo „Owoc sprawiedliwości sieją w pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój”( Jk 3,18). Chodzi o to, by być budowniczymi pokoju, ponieważ budowanie pokoju jest sztuką wymagającą pogody ducha, kreatywności, wrażliwości i umiejętności. Rozsiewanie pokoju wokół nas jest świętością. (AA p.89).
